Mijn zoon viel altijd buiten de gebaande paden.
En geloof me, ik heb jaren geprobeerd om hem in die standaard schema’s te krijgen. Want dat was nu eenmaal zoals ‘het hoort’, toch?

Het resultaat? Ruzies, driftbuien… en ik slapeloze nachten en eindeloos piekeren of dit wel ooit nog goed zou komen.
Tot ik op een dag een spiegel voorgehouden kreeg. Een vriendin op visite gaf me de liefdevolle hint dat ik er misschien wel eens te veel bovenop zat.

En daar besefte ik: niet mijn zoon moest veranderen, maar ík moest anders leren kijken.

Toen ik losliet hoe het ‘zou moeten’ en me ging afvragen wat híj echt nodig had, veranderde alles. De sfeer in huis keerde terug, mijn zoon bloeide op, en aan het eind van de streep zag je geen verschil meer tussen hem en zijn leeftijdsgenoten.

Waar hij eerst 2 jaar achter liep in zijn ontwikkeling, doet hij het nu geweldig: havo gehaald, een bijbaan in de horeca, helpt thuis (uit zichzelf ) mee en volgt succesvol een vervolgopleiding.

Voor mij is dat het levende bewijs dat jongeren hun plek vinden als ze de juiste benadering en ruimte krijgen.

Die weg met mijn zoon heeft mij gevormd.
Hij liet me zien dat gedrag altijd een verhaal vertelt. Dat jongeren vaak veel meer kunnen dan ze zelf (of anderen) denken. En dat ouders een sleutelrol hebben, juist wanneer ze zich machteloos voelen.

Daarom begeleid ik nu jongeren én hun ouders. Omdat ik geloof dat iedere worsteling ook een kans kan zijn om elkaar opnieuw te vinden.